همیشه باید کسی باشد...

همیشه باید کسی باشد...

تا بغض هایت را قبل از لرزیدن چانه ات بفهمد

باید کسی باشد...

که وقتی صدایت لرزید، بفهمد 

که اگر سکوت کردی، بفهمد

کسی باشد...

که اگر بهانه گیر شدی، بفهمد

کسی باشد...

که اگر سردرد را بهانه آوردی برای رفتن و نبودن

بفهمد به توجهش نیاز داری

بفهمد

که درد داری، که زندگی درد دارد

بفهمد که دلگیری، 

بفهمد که دلت برای چیزهای کوچک تنگ شده است

باید کسی باشد...

که هر وقت بار تنهاییت سنگین شد

هر وقت کمر کلماتت شکست

هر وقت واژه هایت لال شدند

بنشیند مقابل چشم هایت

و تو زل بزنی به خودت

که جاری شده ای میان چشم هایش

باید کسی باشد...

که هر وقت بار دلتنگی ات سنگین شد

هر وقت طاقت سکوتت تمام شد

هر وقت کم آوردی

بنشیند کنارت

و تو سرت رو بگذاری روی شانه اش

و تمام خودت را به او تکیه دهی

باید کسی باشد...

که هر وقت بار خستگی هایت سنگین شد

هر وقت سهمت از بغض بیشتر از توانت شد

آغوش باز کند و پناهت شود

و تو یک جا، تمام تنهایی ات را 

تمام دلتنگی ات را 

تمام سکوتت را 

تمام خستگی هایت را 

و تمام بغضت را 

میان هرم نفس هایش نفس بکشی

همیشه باید کسی باشد که معنی سه نقطه های انتهای جملاتت را بفهمد